Hani kucukken gulerdik, sen de ben de icten gulerdik ve bunun baska turlusu de olamazdi zaten cunku bundan baskasini bilmezdik ki. Bir de o gunlerde gordugumuz herseye karsi bir saskinligimiz vardi, buyuklerin dunyasina girmeden once hatirliyor musun? Iste ben bunlari ozluyorum en cok aslinda... Bir de hayatta bu kadar kod yoktu, bu kadar kasilmamiza gerek yoktu buyukler kadar. Buyuklerin dunyasinda kucuklerin en ufak rahatsiz eden ozellikleri katlanarak artarken en sevimli yanlari da gizlenerek saklaniyorsadece, daha zeki ve yetenekli olmuyorsun aslinda, dusunce yapimiz bile hic degismiyormus yani...
Aslinda buyudukten sonra da kuculebilmek yani hayata ayni o yaslardaki bakis acini kazanabilmek icin tekrar buyuk bir mucadele vermen gerekiyor hayata sarilabilmen icin. Garip bir dongu degil mi? Elde etmen icin hayatin boyunca calistigin butun mutluluklar sana kucuklugunde dogdugun anda veriliyor ama bu bakis acini kaybediyorsun sonra da ayni bakis acisini kazanabilmek icin tekrar buyuk bir duygusal mucadele vermen gerekiyor kendi icinde, dusununce gercekten guzel bir duzen aslinda, huzur veriyor bana bir bakima.
mertcim bu buyume aslinda basindan beri bildiklerimizi bize unutturan bir zaman asimi sanirim gercekten de ..
YanıtlaSilbuyudukce biz o cocuksu yanimizi hep baska yonlerimizi guclendirmekle mesgul oldugumuz icin yalniz birakiyoruz,sonra
unutuyoruz.
oysa o bizi birakip bir yere gitmiyor..kusturmedigimiz surece orda hep..
bekliyor,saklaniyor..ama kendi gibi gizlenmis bir cocuk gorunce de hemen taniyor onu..saklandigi yerden cikip elini tutuyor.iste bunu bilmek gercekten huzur verici..
bir öğretmen anlatıyordu, televizyondaydı, 70 milyon filan onu izliyordu ama devam etti. öğretmenlik konusunda, çocuklarla bazen rol değiştirdiklerini söyledi. yani, bazen kendisi, bazen çocuklar öğreniyordu. kendisi, masumiyetin, mutluluğun, insanlığın ne demek olduğunu öğrenmişti. ve çocuklarda olan diğer bir sürü özellikte vardı hesapta. mutluydu. çocuklar kadar mutluydu. yazıyı okuyunca bunlar geldi aklıma.. ve sonunda da şunu demişti: biz büyükler çocuklarla beraber büyüyoruz aslında. onlar büyütüyor bizi.
YanıtlaSilbüyüdükçe içimizde gizlenen masum çoçukluğumuzu kurban veriyoruz dört duvara:
YanıtlaSil1.Çevre duvarı
2.Tarih duvarı
3.Doğa duvarı
4.Ben duvarı
bunları kırabılsek masum ve şirin küçüklüğümüz geri gelecek mert...
selam ile
bi çember sanki bu,çapını görünürde kendimizin ayarladığı bilmem kaç kez başlangıç we sonlar yakaladığımız ;ama her defasında mutlaka yeni bir his ile tanıştığımız ne çevresini hesaplayacağımız bi çember ne de alanını hesaplayabileceğmiz bi daire..ama mutluluk verici:)
YanıtlaSilhe hee.ben küçüümm.
YanıtlaSil