Asfalt Çalışmaları

Ne zaman İstanbul'a dönsem sürekli yollarda bir asfaltlama çalışması var, en geç 1 senede belirli asfaltlar değişiyor. Yurtdışında ise asfalt çalışması çok nadir görüyorum, Amerika'da merak edip sormuştum bu ana cadde ne zaman asfaltlandı en son diye, tamamiyle 7-8 yıl önce dediler, o da çok işlek bir cadde olduğu içinmiş. Çevreyolları dışında hiç bir yama da görmedim asfaltta ki Amerika'da yol üzerindeki araba sayısı Türkiye'dekinden çok daha fazla, araba orada bir zorunluluk olduğu için. Peki sorun ne?

Bence iki sorun var; birincisi asfalt kalitesi "bilinçli olarak" düşük tutuluyor ki aynı ihale bir yıl sonra yeniden açılsın belirli "tanıdık" firmalar ihaleleri kazansın ve belirli kişilere pay versin. İkinci sorun da bazen yolun sadece ufak bir kısmı yama ile kapatılabilecek olmasına rağmen tüm yolun asfaltlanması için ihale açılması. (gene aynı nedenlerden)

Ne var ki Türkiye'nin diğer bölgelerine gidildiğinde aynı şey oraları için söylenemez, doğuda çoğu yol hala toprak (ki bu da daha kolay mayın döşenmesine yol açıyor) Oralara neden yapılmıyor bu asfaltlama çalışması? Çünkü İstanbul'da düzenek hazır, adam 2 km yolu ihaleyle alıyor, 1 yıl sonra bozulacak asfaltı döküyor, parasını alıyor, keyfi yerinde mutlu kolay paradan. Bu düzeneği bozup toz toprak içinde o fakir belediyelere köylere asfalt döşemeye gidilir mi? Peki İstanbul'da asfaltlar çok mu düzgün o kadar çalışma var? Bugün düzgün yarın gene aynı yol üzerinde döşenir asfalt. İnşaat mühendisi bir arkadaşım bu asfalt çalışması yapan bir firmada staj yapmıştı, ben de "o işlerde iyi para vardır" deyince bana "parayı ihaleyi kazanan şirketin başındaki alıyor, mühendis gene asgari ücret alıyor" demişti.

Merak ettiğim bir istatistik var, acaba doğal yolları üzerinde formula yarışları yapılan Monaco'da asfaltlama çalışmalarına yılda ne kadar para harcanıyor ve İstanbul'da yılda ne kadar para harcanıyor sırf bu işe. Çok merak ediyorum, nereden öğrenebilirim acaba bu istatistiği?

Bu nasıl engellenebilir peki? Bağımsız ihaleyi denetleyen kuruluşların olması çok önemli. İhalelerde belirli standartların şart koşulması (ki bu şartlar bağımsız ve "temiz" bilirkişiler tarafından hazırlanmalı) ve daha sonra bu şartların yerine getirildiğini kontrol edecek şeffaf bir denetim mekanizması şart. İkinci iş ise ihale verilirken yalnız İstanbul yolları değil, İstanbul ve doğuda bilmemne köyü için ortak ihale açılmalı böylelikle yalnızca işin kaymağının yenmesinden kurtulunur. Yapılabilecek üçüncü şey ise Devlet İstatistik Enstitüsünün şeffaf ve belirli şekillere sokulmadan istatistikleri hazırlaması (bir istatistik farklı bir biçimde sunulduğu zaman gerçekleri tamamiyle saptırmak mümkün olabiliyor) ve medya da bu karşılaştırılmalı istatistiklere yer vermeli, böylelikle en azından yapılan dolaplar anlaşılır ve hesap sorabilir halk.

Güneyde doğup kuzeyli hissetmek

Yıllardır bunun farkındayım, farklılığımın. Genelde soğuk kanlı biri olarak tanımlar beni arkadaşlarım ve bazen duygusuz ve hatta android. Çoğu zaman hiç arayıp sormadığımdan yakınırlar ki bazen haklılar. Kendi kendime bir dağ başında kimseyi görmeden aylarca yaşayabilirim ve gene de yaşamdan zevk alabilirim ama aynı durumda duvarları tırmalayacak bir çok arkadaşım var. Bu güneyli olarak doğup kuzeyli hissetmektir. Bu tam bir arada kalmışlıktır. Güneyde doğduğunuzda herkes sizden onlarınkine benzer davranışlar ve duygular beklerken sizin bunları anlayamamanız, işte arada kalmışlık budur.

Çoğu zaman benden göstermem beklenen tepkileri göstermem ve hatta çoğu zaman tepkisiz kalabilirim, taksiye bindiğimde taksiciyle muhabbet etme ihtiyacı hissetmem yol ne kadar uzun olursa olsun, çoğu zaman ne kadar derin hissetsem de bunu pek dışarı vurmam. Bazen basit duyguları insanların abarttığını düşünürüm, neden bu kadar karmaşık olmalı insan ilişkileri anlayamam. Gösterişten ve olmadığı biri gibi görünmekten nefret ederim. Zevksizlikten her türlü savurganlıktan nefret ederim. Beğenmediğim veya ihtiyacım olmayan bir şeyi sırf almış için almaktan nefret ederim, birşeye karar kılarken çok seçici ve araştırmacı davranırım. Dedikodudan nefret ederim, yan gelip yatan ve herşeyin kolayına kaçan insanlardan haz duymam. Eğlenmeyi pek bilmem, geceleri gezmeyi severim ama eğlence yerlerinden birine girdiğimde sıkıntıdan patlarım, kendimi oraya ait hissedemem ama evde yalnızken müzik dinlerken dans ederim, kendimi inanılmaz enerjik hissederim ve zevk alırım. Sıcaktan aslında zevk almam, soğuk bir teni yapış yapış terli bir tene her zaman tercih ederim. Yanmayı ve güneşlenmeyi sevmem, bronzlaşmanın sağlıksız olduğunu düşünürüm her koşulda (bakınız temmuz ayı bilim teknik, "sağlıklı bronzlaşma yoktur"). Açık tenli insanlardan hoşlanırım. Laubali insanlardan hoşlanmam, yavşak insanların bu kadar sükse yapmasına anlam veremem. İstanbul'da yaya geçidinde durduğum için önümden yaya geçerken arkadan korna çalan taksi şöförlerine anlam veremem. Çok zor sinirlenirim ya da çok zor dışa vururum, kavga etmem. Başkalarının hakkını yiyen insanlardan tiksinirim. Kendi ihtiyaçları gereği kuralları ve başkalarının haklarını çiğneyen insanlardan uzak dururum. Kokoşluktan nefret ederim, "moda akımı" kavramınından hoşlanmam. Sadece koca bulabilmek için üniversiteye giden kızlar bende acıma hissi yaratır.

ama...

Her ne kadar insanlara ihtiyaç duymadığımı hissetsemde geceleri boş sokaklar görmek bende eksiklik yaratır, yalnızca yeni yüzler görmek için istiklalde saatlerce yürüyebilirim. Yardımsever ve hemen dost bulabilen insanlara bir bakıma da sempati duyarım. Denizi ve yüzmeyi çok severim. Tanımadığım bir insanın bana yolda yürüken iyi günler demesi inanılmaz hoşuma gider. Üzerine giydikleriyle değil, davranışları ve düşündükleriyle aydın insanlarla birlikte olmak bana evimdeyim hissini yaşatır. Misafirperverlik çok hoşuma gider, çevremdeki arkadaşlarımı toplayıp onları olabildiğince iyi ağırlayabilmek beni de mutlu eder. Sömürülmeyen sıcakkanlılık beni eğlendirir.

İşte bunlar sarhoş bir kafayla sevdiklerim ve sevmediklerim. Ben nereye aitim?

Behnan Shabbir

Lise yıllarında tanıştığım çok başarılı bir ilüstratör arkadaşım. Mimar Sinan'a yetenek sınavıyla birinci olarak girmişti, şimdi de amerika'nın önemli sanat okullarından Savannah College of Art'da burslu olarak okuyor kendisi. Portfolyo sitesine buradan ulaşabilirsiniz. Umarım bu sene ayrı kıyılarda okusakda ortada bir yerde kendisiyle buluşabilirim.

Erim ve Itır, onlarda askerlikten önceki son günlerini yaşıyorlar

Bu fotografta Onur biraz karanlık çıkmış ama askere gitmeden önce 7.5 Ytl'ye aldığı süper dandik saatini görebiliyoruz kolunda

Prens Ata hamakta dinlenirken

Gitaristimiz Baran'ın dün geceki son sözü "O kahve mutlaka içilecek Mert" oldu, ben de "giderayak içilir Baran'cım" dedim.