Cocukken ne zaman filmlerde opusme sahnesi olsa gozlerimi kapardim, ama dinlemeye devam ederdim ve tehlikenin gectigini hissettigimde gene gozlerimi acip izlemeye devam ederdim. Ergenlikten sonra bu huyumdan kurtulmustum.
Bu ogle yemeklerinde herkesin oturdugu yer belliydi, herkesin onune tabagi, catali bicagi onceden yerlestirilirdi. Tum catal ve kasiklar ayni duz metaldendi biri haric, bir tanesi uzeri islemeli ve daha kaliteli kolay bukulmeyen metaldendi. O ozel catal ve kasigin kime denk gelecegi belli olmaz, sansa gore birisine denk gelir derlerdi, bana o gune dek hic denk gelmemisti.
Sonra uzun ogle uykusu vardi, hic sevmezdim. Uyu diyince uyunmazdi ki, yatakta donup dururdum. Biraz asiri hareketli bir cocuk oldugum icin ogle uykusunda sessizce uyuyamadan o yatagin icinde cok sikilirdim hele sicak havalarda. Ileride ogretmenler nobet tutar gibi oturur masanin basinda muhabbet/dedikodu yaparlardi, arada da cocuklardan uyumayanlari uyarir kizarlardi.
gidiyordur, hic kipirdamazsam beni farketmez diyorum kendime. Ayak sesleri tam onume dek geliyor. Benim gozlerim hala kapali, hareketsiz yatiyorum. Birden bir el uzerimdeki yorgani cekiyor, gozlerimi aciyorum ve ogretmenle goz goze geliyorum, ogretmen basini asagi indiriyor, sonra tekrar yuzume bakiyor ve "terbiyesiz" diye bagirip guzel bir tokat atiyor yuzume. Ben neredeyse tokatla es zamanli avazim ciktigi kadar zirlamaya basliyorum. Normalde uyumayanlara kizip bagirmalari normaldi ama niye bu kadar sert tokat attigini anlayamiyorum, masaya geri donuyor, obur ogretmen ona soru dolu bakislarla bakiyor neden boyle bir sey yapti diye, bende ona hesap vermek zorunda kalicak simdi diyorum icimden. Aralarinda duyamadigim birseyler konusuyorlar, belki de kendi aglama sesim o kadar yuksek ki o yuzden duyamiyorum. Sonra obur ogretmen bana tarif edemiyecegim bir gulumseme ile bakiyor eliyle agzini kapayarak. Onun bu yaptigina hak vermis olmasina inanamiyorum. Aglama sesinden diger cocuklar uyaniyor, genc ogretmen bana bagiriyor "yeter artik zirlama" diye.
Ilk once fotograf cekiminde anliyorum, her donem sonunda toplu sinif fotografi cekiliyor merdivenlerde, ben arkada ortalarda bir yerde oturuyorum merdivende. Ogretmen en onde, arkaya bana dogru bakiyor, gene ne yaptim diye dusunuyorum, "Mert'cim gelsene one, yanima " diyor, saskinca yanina oturuyorum, kolunu boynuma atiyor, mutlu bir sekilde gulumseyip poz veriyor. Ben saskinim hala, hic konusmadan aramizdaki sorunun cozulmesine seviniyorum bir bakima da cunku nedense bu konudan buyuk bir utanc duyuyorum, aileme bile soylememisim.
Artik kis doneminin sonu geliyor, disarisi karli. Ogretmenler belediyenin bahcesinde yuruyuse cikariyorlar tum ogrencileri, yilda bir kere olan birsey. Karlarda oynayabilcek miyiz? Hayir tum ogrencileri ikili siraya sokuyorlar kaybolmayalim diye, duzenli bir yuruyus yapilip geri donulcek. Ben de siraya geliyorum, sirada hemen yanima hoslandigim kiz Zeynep oturuyor. Cok sasiriyorum cunku babama onu gosterdigimden beri hic konusmamisti benimle, hep baskalarinin yanindaydi. Yurumeye basliyoruz, Zeynep;
Yil 1999, aradan 12 yil gecmis. Ben OSS'ye hazirlaniyorum. Bir gun annemle konusurken annem bana yuvada yapilan bir testten bahsediyor, diger ogrenciler icinde en yuksek puani aldigimdan. Testi yaptiklarini hic hatirlayamiyorum hafizamda ama bazi taslar yerine oturmaya basliyor. Yuva ogretmenimin birden bire benle arkadas gozukmesini, benimle gurur duymasini anliyorum, birden bire sansli catal ve bicaklarimin tum hafta bana denk gelmesini anliyorum, ogretmenin en sevdigi populer ogrencisinin elini tutan Zeynep'i anliyorum.
Yil 2006 ben insanlarin etiketlenmesini anliyorum. Alinlarinda guzel kiz, basarili is adami, populer cocuk, universite mezunu, entel, zeki cocuk yazan etiketli insanlari anliyorum. Etiketlere verilen onemi anliyorum. Etiketi senin yazip yazmadigin onemli degil, tek yapman gereken onu kaybetmemek. Onu kaybetmemek icin herseyi cigneyebilirsin. O yuzden etiketini alnina iyice yapistir, aman dikkat et dusmesin olur mu ?
yaptığım 4 iş:
ogrencilik ve IT isleri bir de elek. muh. ile ilgili s1k1c1 stajlar
defalarca izleyebileceğim 4 film/dizi:
hmm aklima gelmeyen bir suru film vardir sanirim ama aklima su an sadece romantik olanlar geliyor nedense...
English patient, casablanca, closer, lost in translation
istanbul, san jose, bodrum, 2 ay da oxford
izlediğim 4 TV programı:
tv seyretmiyorum burada
tatil için gittiğim 4 yer:
hawaii, japonya (gidicem az kaldi), italya, bodrum (tum liste gezdigim ulkeler kisminda yanda, hepsine de gezmek icin gitmistim)
en sevdiğim 4 yemek:
manti, sehriyeli pilav, karides guvec kasarli, mantarli ve misirli hersey
hemen şimdi olmak istediğim 4 yer:
istanbul-ev, istanbul-bogaz, istanbul-taksim, bodrum-hamak
Not(1): Jonquille kusura bakma onceden okumustum biraz gec cevap yazdim ama bu aralar biraz yogun ve karisikti.
Bu gece babam telefonuma mesaj birakmis beni ara diye, sesi biraz kotu geliyordu zaten. Dedemi kaybetmisiz dun gece. Neredeyse 90 yasindaydi, kalp yetmezliginden vefat etmis. En son kis tatilinde 23 Ocak'ta buraya donmeden 1 gun once ziyaretine gitmistim. Yasindan dolayi yatalakti ama o yastaki cogu insana gore cok daha iyi durumdaydi. Beni gordugune sevinmisti. Zaten annemler ne zaman ziyaretine gitse Mert nasil, ne zaman donucek diye soruyormus. Aci cekmeden, hastaliga yakalanmadan olmus olmasi tek tesellim sanirim. En cok bu zamanda ailemin yaninda olamayip onlara destek olamamak uzuyor beni... Umarim bende bu kadar uzun ve saglikli yasayabilirim. Hmm artik iki taraftanda ne buyukannem ne de dedem var.
